ز آستان حسینم خدا جدا نکند/ منو جدایی از این آستان خدا نکند ...

از ظهر عاشورا که ساعاتی می‌گذرد گویا بر آتش دل، باران می‌بارد هرچند بارانش بسان آتش که نه بسان سنگ مذاب کوهی، جان و دل عاشقان حسینی را می‌سوزاند ...

از چنین لحظاتی "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" بر جهان حکم‌فرما می‌شود؛ هر روز و هر لحظه‌مان نبردی می‌شود در عرصه بودن و تمام وجودمان قطره‌ای اشک می‌شود در افسوس و افسون یار حسین (ع) بودن ...

و ما برای همیشه بر در این خانه می‌نشینیم و ذکر و دعای لبمان آن می‌شود که من و جدایی از این آستان خدا نکند ...