از ظهر عاشورا که ساعاتی می‌گذرد گویا بر آتش دل، باران می‌بارد هرچند بارانش بسان آتش که نه بسان سنگ مذاب کوهی، جان و دل عاشقان حسینی را می‌سوزاند ...
از چنین لحظاتی "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" بر جهان حکم‌فرما می‌شود؛ هر روز و هر لحظه‌مان نبردی می‌شود در عرصه بودن و تمام وجودمان قطره‌ای اشک می‌شود در افسوس و افسون یار حسین (ع) بودن ...
و ما برای همیشه بر در این خانه می‌نشینیم و ذکر و دعای لبمان آن می‌شود که من و جدایی از این آستان خدا نکند ...
عاشورا عینش با عین عشق و نهایت عاشقی شروع می‌شود ...
عاشورا که می‌آید آن می‌شود که نباید؛ آن می‌شود که باید؛ و آن می‌شود که اگر جز آن بود دنیا برای همیشه مسیر عاشقی را گم می‌کرد و آن را در اوج ابهام جستجو می‌کرد.
اما عاشورا اتفاق افتاد و چنان
اتفاقی تجربه شد و در تاریخ نوشته شد و حجت‌ها بر اهل زمین تمام شد ... آفتاب،
سوزان‌تر از همیشه طلوع کرد و حس تشنگی و عطش، خشک‌تر از همیشه بر زبا‌ن‌ها نشسته
شد و قصاوت، قصی‌تر از هر آنچه باید به تصویر کشیده شد و معرفت، رنگین‌تر از همیشه
خودنمایی کرد و خوش‌عهدی نیز زیباترین و پر رمز و راز ترین نوع وفا را نشان داد
...
آری عاشورا، آقایمان شهید شد ...
محرم که می‌شود لباس مشکی‌هایمان به‌سان لباس احرام، ما را محرم می‌کند، اشک بر روضه آقا تطهیرمان می‌کند و آماده بزرگترین کلاس درس تاریخ می‌شویم ...
آماده برای رسیدن، آماده برای عاشق شدن و ظرف وجودمان آماده می‌شود برای لبریز شدن، لبریز شدن از عشق، از محبت، از صفا، از ادب، از ایثار و از همه‌ی آنچه خاندان پیامبر (ص) به عاشورائیان ارزانی داشتند ... ان‌شااله ما را نیز در خیل کربلائیان راه دهند ...
هر شب درس می‌گیریم و برای فرداهایمان می‌آموزیم. می‌آموزیم که در رکاب باشیم، که مومن باشیم، که عابد و عارف و عاشق باشیم، می‌آموزیم که خدا هست و خدایی کردنش برایمان کافیست فقط باید راضی باشیم ...
