بخوان به شکرانه توحید ...
بخوان به شکرانه این عید ...
بخوان به شکرانه کرامت و بخشندگی پروردگارت ...
بخوان به شکرانه سرافرازیات در بندگی ...
بخوان به شکرانه رهایی از همه رذایل و پلیدیها ...
بخوان به بهانه بازگشت به فطرت پاک انسانیمان ...
... و این عید چه فرصتی است برای اجابت و چه فرصتی است برای سرودن ترانه عبودیت!
و چه زیباست خواندن: اَللهُ اَکْبَر، اَللهُ اَکْبَر، لا اِلهَ اِلّا اللهُ و اللهُ اَکْبَر و لِلّهِ الْحَمْدُ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ عَلی ما هَدانا وَ لَهُ الشُّکْرُ عَلی ما أَوْلانا ...
مولا و سروری داریم که عجیب کافی است برای هر آنچه فکرش را میکنیم و نمیکنیم ...
عجیب کافی برای گذشتگان و برای آیندگان ...
مولا و سروری تمام قد بنده و عبدی تمام قد سرور ...
مولا و سروری که هر آنچه لازم است در برخورد با روزهای سخت و آسان زندگی بدانیم را، او زیسته و چنین زیستنی به ما آموخته ...
مولا و سروری که داشتنش برای هر لحظهمان کافیست و محبوبیتش در باورمان اعلام شریعت و مذهب ماست ...
و ما چه داریم؟؟؟ در این دنیا مگر حبّ علی (ع) که همان ما را بس است ...
یا علی