کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود ...

نام زینب (س) یادآور کربلا است و حسین (ع)، عاشورا و عطش، ایثار و از خودگذشتگی، صبر و رضایت، عشق به امام و در نهایت اوج بندگی ...

بندگی و اطاعت پروردگار است که در رفتار این بزرگ بانوی اسلام موج می‌زند، از همان کودکی از همان زمان که دردانه‌ی خانه علی (ع) بود و شاگرد مادرش تا شهادت مادر و پدر و برادرش و نهایتاً تا کربلا و آنچه در کربلا گذشت ...

زینت پدر، او که شاهد شهادت همه‌ی کربلائیان است چه راضی است از امر خدا، از خواسته حق تا جایی که در برابر دشمن با صلابتی علی‌گونه می‌ایستد و می‌فرماید: "ما رایت الا جمیلا"

آری؛ زینب (س) هیچ چیز جز زیبایی لقای حسین (ع) و اولاد حسین (ع) و اصحاب حسین (ع) با پروردگارشان را ندید؛ پس چه زیبا دید ...